فولاد ضد زنگ مارتنزیتی
فولاد ضد زنگ مارتنزیتی یکی از چهار نوع اصلی فولادهای ضدزنگ آستنیتی ، فریتی ، دوبلکس و مارتنزیتی هستند. آنها عمدتاً برای برآوردن الزامات ویژگی برای سختی، استحکام بالا، مقاومت در برابر سایش و مقاومت در برابر خوردگی توسعه داده شدند. همچنین فولاد ضد زنگ مارتنزیتی فرومغناطیسی است، به این معنی که می تواند خواص مغناطیسی خود را پس از خروج میدان مغناطیسی حفظ کند. برخلاف فولادهای ضد زنگ فریتی و آستنیتی، آنها را می توان با عملیات حرارتی سخت کرد. با این حال، فولاد ضد زنگ مارتنزیتی به دلیل محتوای کروم نسبتاً کمتری که دارد، به اندازه فولادهای ضد زنگ فریتی یا آستنیتی در برابر خوردگی مقاوم نیست.
فولاد ضد زنگ مارتنزیتی سری 400 فولادهای ضد زنگ را تشکیل می دهد. گرید 410 گرید پایه و همچنین پرکاربردترین گرید است. به طور معمول حاوی 11.5 – 13٪ کروم، 0.15٪ کربن، 0.1٪ منگنز است و در کاربردهایی مانند پره های توربین های گاز و کارد و چنگال استفاده می شود. 416 یکی دیگر از درجه های محبوب فولاد ضد زنگ مارتنزیتی است. حاوی کروم و منگنز بیشتری با افزودن مولیبدن و گوگرد/سلنیوم است و از آن برای ساخت پیچ و چرخ دنده استفاده می شود.
فولاد ضد زنگ مارتنزیتی معمولاً حاوی بین 11.5 تا 18 درصد کروم، تا 1 درصد کربن هست و عناصر دیگری مانند نیکل، سلنیوم، فسفر، وانادیم و گوگرد در گریدهای مختلف برای دستیابی به خواص خاص اضافه میشوند. این فولادها دارای ساختار مکعبی FCC در دماهای بالا هستند، اما وقتی در طی عملیات حرارتی خاموش شوند، آستنیت به مارتنزیت با ساختار مکعبی بدنه BCC تبدیل میشود.
فولاد ضد زنگ مارتنزیتی در برابر عملیات حرارتی بسیار متمایل است، زیرا می توان فولاد ضد زنگ مارتنزیتی را خاموش کرد و برای دستیابی به خواص مکانیکی بهبود یافته، مانند سختی و استحکام کششی بالاتر، خنثی کرد. فولاد ضد زنگ مارتنزیتی همچنین در میان گروهی از فولادهای ضد زنگ هستند که برای برآوردن الزامات خاصیت مکانیکی خاص ، قابل سخت شدن با رسوب را دارند. اگرچه فولاد ضد زنگ مارتنزیتی را می توان گرم کار کرد، اما شکل پذیری یا جوش پذیری خوبی ندارند، اما افزودن گوگرد می تواند بهره کاری آنها را بهبود بخشد. اگر محتوای کربن کم باشد، این فولادها با سهولت نسبی تحت کار سرد قرار می گیرند.عملیات حرارتی فولادهای زنگ نزن مارتنزیتی تحت سه فرآیند آستنیته کردن، کوئنچ و تمپرینگ است.